یکی از گناهانی که می تواند وزر و بال انسان شود و ناشی از عدم کنترل زبان می باشد، ناسزا گویی است. فحش و ناسزا علاوه بر اینکه سخنی زشت است که از دهان خارج می شود حق الناسی است که تا روز قیامت وزر و بال گوینده آن است و کمتر کسی است که بتواند از گوینده ناسزا راضی شود مگر انسانهای بردبار.
برخی از افراد بد دهان نیز در اطراف خود می بینیم که حرف عادیشان فحش و ناسزا شده و خدا نکند کاری برخلاف میل آنها انجام شود که در این زمان فحش و ناسزا را نثار زمین وزمان می کنند.
حضرت علی علیه السلام در خصوص انسانهایی با این ویژگی می فرمایند:
نادان ترین نادانها و یا کم عقل ترین کم عقلان کسی است که به سخن فحش شاداب است(غررالحکم حدیث3199)
این خصلت افراد ،آنها را به انسانهایی حقیر و منزوی تبدیل می کند و در سرای آخرت نیز روی خوشی را نمی بینند و باید پاسخگوی فحاشی های خود باشند